Մի անգամ աղքատ ձկնորսը տխուր մոտենում էր ծովին և ձուկ բռնում , բռնեց մի գեղեցիկ ոսկե ձուկ․
—Երևի համով ես, ոսկե՛ ձկնիկ։
Ասաց ձկնորսը․
—Ահ՜ ահ՜ ահ՜ խեղճ ձկները ընկնում են թակարդը մեկը մյուսից հետո, գցի՛ր ձկանը, թող լողա, թող գնա։
Ասաց ջուրը․
—էտ ո՞վ էր, էտ ի՞նչ էր , սա իմ գետափն է, ով էլ չլինես գնա։
—Օ՜ Օ՜ Օ՜ ես չեմ գնա, քանի որ սա իմ գետափն է և դու նրան փչացնում ես։ Ես ջուրն եմ։
— Աա՜։
Գոռաց ձկնորսը․
—Ես կփախչեմ քո ձեռքերից։
Եվ ջուրը ընդունում է մարդու ձև և գնում ձկնորսի ետևից․
—Ա ա , թո՛ղ ինձ, թո՛ղ ինձ հանգիստ, ես էլ չեմ բռնելու ձուկ, ես կգնամ գորգ վաճառելու, ես էլ ձուկ չեմ բռնելու, խոսք եմ տալիս։
—Լավ,-ասաց ջուրը ։
—Եթե ձեռք չես տալու ձկներին, ես էլ քեզ ձեռք չեմ տա։
Մի քանի օր հետո ձկնորսն ու ջուրը դարձան ընկերներ, իսկ ձկնորսը չխափեց և սկսեց վաճառել գորգեր։
