Մի անգամ ես լսեցի մի երկրի մասին։ Այդ երկրի անունը Ձնարոր էր։ Ես որոշեցի գնալ այդ երկիր և մյուս օրը ես արդեն հասա Ձնարոր։ Ես այնտեղ ոչինչ չէի տեսնում, բացի ձյունից։
— Այստեղ ինչ-որ մեկը կա՞։
— Չչչչչչչչչչ։ Փաթիլները քնած են։
Ոչ մի տեղից ինչ-որ մի բան ասաց․
— Այստեղ ինչ-որմեկը կա՞։
— Չչչչչչչչչ։ փաթիլները քնած են։
— Լավ, իսկ կմոտենա՞ք։ Խնդրում եմ,-շշուկով ասացի ես։
— Ես արդեն քո դիմաց եմ։
— Չէ, ես ձեզ չեմ տեսնում, այստեղ շատ ձյուն կա։
— Հա- հա- հա,-ծիծաղեց նա և ասաց․
— Ես ձյունն եմ։
— Մի խաբեք ձյունը չի կարող խոսել։
— Մեկ րոպե “շշշշշշշշշշշշշշշշշշշշշ”
— Իսկ հիմա դու ինձ տեսնո՞ւմ ես։
— Բայց ես կարծում էի, որ ձյունն ընդամենը սառած ձյուն է։
— Այս երկրում մենք բոլորս կյանք ունենք և ձմեռը այստեղ անվերջ է։ Ահա փաթիլներն արթնացան։
— Իսկ ի»նչ եք դուք ուտու՞մ
— Ինչ լավ հարց էր, մենք այստեղ օդ ենք ուտում և դրա համար էլ այստեղ այդքան քիչ օդ կա։
Ես մնացի այստեղ մի օր։ Իրականում ձնից մահճակալի վրա շատ էլ հարմար էր քնել։
Առավոտյան ես արթնացա և պարզվեց, որ ձյունն ինձ համար նախաճաշ էր սարքել։
— Ձնից նախաճաշ քո համար։
Պարզվեց, որ ձնից նախաճաշը շատ էլ համով էր։
— Ես վերջապես հասա տուն և միանգամից հիվանդացա ուժեղ քամու պատճառով, ձնից մահճակալի պատճառով և ձնից նախաճաշի պատճառով։